Książka, która sama w sobie może już pretendować do miana zabytku, Wydanie Czytelnik 1958.
Kiedy się ukazała, była trochę, jak serwis towarzyski. Obrazki z Warszawy, notowane na bieżąco anegdoty, historyjki, czasem, jak uwagi notowane na marginesach. Czasem kąśliwe – „Krucza. Nie ma o czym mówić”. Czasem pozwalające zamyślić się nad rzeczywistością tamtych czasów – „Nie ma w Warszawie ulic: Szymanowskiego, Paderewskiego, Tuwima, Grota-Roweckiego. Są natomiast: Spalinowa, Tantalowa, Tytanowa”. Z książki można dowiedzieć się, jak nazywał się ostatni nocny dorożkarz w Warszawie i czym były kioski MO. Można zajrzeć do kawiarni Miś, gdzie „palma, firanki w oknach, meble wyścielane samodziałem, parkiet dębowy, miękkie chodniki” i do słynnego CeDeTu. „Ten wielki dom towarowy jest przede wszystkim miejscem spotkań uczniaków, poczekalnią zmarzniętych, terenem operacyjnym złodziei, prostutek i chuliganów, źródłem dochodu handlarzy łańcuszkowych, polem obserwacyjnym milicji i rozmaitych inspektorów, obiektem studiów zagranicznych architektów i handlowców, bogatą żyłą tematów dla dziennikarzy i satyryków – a dopiero później sklepem”. CeDeT miał pierwszy w Warszawie parking podziemny i ruchome schody, choć te, jak zauważał autor, rzadko działały.
Autorem tego portretu Warszawy AD 1958 był Olgierd Budrewicz. Jednej ze swoich książek nadał tytuł „Byłem wszędzie”. Ten pisarz i podróżnik rzeczywiście objechał świat i to pewnie nie raz. Pisał o poważnych problemach, z którymi w tych wędrówkach się stykał, pisał o Polonii spotykanej w różnych miejscach globu. Był uważnym obserwatorem, potrafił wyłapywać detale, które stawały się punktem wyjścia do opowieści czy refleksji. Tak jest i w „Bedekerze warszawskim”. Warszawę opisuje lekko, zabawnie. Zwraca uwagę na zjawiska i szczegóły. Jeśli nie wiecie, kim był Gracjan Lepianko, Kazimierz Balary albo Jadwiga Grabowska, poszukajcie „Bedekera warszawskiego” w bibliotece, w antykwariacie albo na półkach u znajomych.